Adios "de Haenen"

"Het zit er weer op ..." Ons derde On Tour bezoek aan de Haenen mag weer bestempeld worden als een geslaagd evenement. En aan jullie vaste columnist nu, On the day after the night before, te vertellen hoe het was en hoe het allemaal zo'n beetje gegaan is op die winderige Maandag in Maart.
Welnu. Zoals het hoort bij een getrainde, gemotiveerde en gedisciplineerde groep was iedereen mooi op tijd de lommerrijke oprit naar het golfpark gepasseerd en ons wagenpark werd gestald naast het welbekende On Tour busje. Ans en Arno stonden ons al op te wachten en, om op het eind van de dag misverstanden te voorkomen, bij binnenkomst werden briefjes uitgedeeld waarop iedereen zijn verteringen kon laten noteren. Een kopje capucino of gewone koffie ging er natuurlijk vlot in. Daarna inchecken aan de balie. Dat verliep iets minder vlot maar de lachende gezichten van de gastvrouwen maakte veel goed. Ook de marshal van dienst verkeerde in uitstekend humeur en won op punten van de marshal die we andere keren mochten ontmoeten.  Iedereen werd op het hart gedrukt om na iedere hole het gebruikte aantal slagen op de scorekaart te noteren zodat er op het eind van de dag iemand naar huis mocht gaan als hoeder van ons busje.

Zoals gewoonlijk speelden Arno, Margriet en Ineke op de par 3 baan die bij de Haenen slechts 6 holes beslaat. Dat betekent dus weinig lopen. Maar dar hebben ze bij de Haenen iets op gevonden. Dat baantje is zeker twee par 5 holes lopen verwijderd van het clubhuis. En na afloop moest natuurlijk diezelfde weg weer terug worden afgelegd. Dus maakte dit groepje ook voldoende meters om de beentjes goed los te krijgen. Niet voor Arno want die kreeg zijn obligatoire lift van meneer de marshal. De taken onder het drietal waren ook snel verdeeld en Ineke zorgde voor het bijhouden van de scorekaart van alle drie. Eigenlijk liep alles best wel goed op dat baantje. Iedereen wist wel ergens een par te scoren. Er waren slechts een tweetal zaken die opvielen. Ten eerste betreft dat hole 5. Ondanks uitgebreide speurtochten weet ons trio nu nog niet waar die hole 5 nu gesitueerd is. Het tweede zaakje betrof een eenzame golfer die dat zoeken naar die 5e hole niet op prijs appreciëerde en dit deel van ons Vrolijke Team tot spoed maande. Hoe durft hij: de onverlaat!!

Dan de grote meisjes en jongens die gewoon 9 holes speelde op de Championship course. We mochten de 2e negen holes spelen. Het mooiste gedeelte van de baan dus. De dames Ans, Els en Olga trokken de mutsen eens stevig over de oren. Hadden de borstrokken onder hun golfkleding en verkeerden in prima stemming. Zo werden de 9 holes tegen weer en wind in doorlopen. Je zou bijna medelijden met ze krijgen. Maar dat willen die dames niet en wij heren doen dat dan ook niet.
Het groepje mannen Robert, Eef en Jac ging voortvarend aan de slag. Jac zette op de eerste hole direct de toon door een par op zijn kaart te noteren. Eef was niet onder de indruk en produceerde op de volgende hole een rasechte birdie. En op de derde hole was Robert wél onder de indruk. Maar dan van een kunstwerkje dat langs de baan stond. Het was een beeldje van een lieftallig meisje. En onze Robert was zo gefocust op dat schone deerntje dat hij zijn bal bijna tussen de benen van het meiske sloeg. En dat alleen maar om het schoons van dichtbij te bekijken.

Na al dat gedoe op de golfbaan was het tijd voor hole 10 in het gezellige clubhuis van onze gastheer. Lekker borrelen en napraten. Eef kwam wat later binnen maar, onder gejuich, wél met Jetty aan zijn zijde. Oh wat waren wij allen heden blij. Jetty was er weer bij. En ze zag er goed uit en was zelf ook dolgelukkig om ons weer te zien. Olga had voor een bloemetje gezorgd en iedereen tracteerde Jettyop een vette knuffel. Ondertussen had Jac een of andere formule bedacht om de score van de par 3 baan om te zetten naar 9 holes en dat alles met handicapverrekening. Protesten tegen de uitslag werden vooraf al als niet ontvankelijk verklaard. Tot ieders verrassing, en niet in het minst die van de winnaar, werd Arno de grootse winnaar van vandaag. Natuurlijk wordt zijn handicap bij een volgende On Tour happening aangepast. Hij neemt het busje mee naar Oosterhout en samen met Ans gaan ze weer aan de slag voor ons volgende On Tour evenement.

Om het verhaal niet te laten groeien tot een boekwerk nog kort iets over het eten. Zoals gewoonlijk kunnen we het keukenpersoneel en het bedienend personeel alleen maar complimenteren met hun werk en hun er hartelijk voor bedanken. De kippedijen saté, de dorade, de Rendang, de Penne Arrabiata en de Noedels kip, het smaakte voortreffelijk en de bordjes werden helemaal leeggegeten. Geen tijd/zin meer voor een Crème Brulée, een kaasplankje of een Dame Blanche. Nee, een capucino of kopje koffie smaakte heerlijk maar toen was het tijd om af te rekenen en naar huis te gaan.

Wat rest zijn de herinneringen aan een geslaagde dag waarbij de onderlinge vriendschap weer hoogtij vierde.