Fata Morgana

De Tilburgse kermis is alweer achter de rug en de uitbaters van de kermisatracties hoeven niet meer te roepen: "Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van!". Die spreuk was afgelopen Maandag ook van toepassing op een aantal leden van ons Vrolijke Team, dit keer aangevuld met een even vrolijke Anneke. Het was tropisch heet en toch waren er voldoende dapperen komen opdraven om zowel een dames-flight als een heren-flight de uitloper van de Sahara, genaamd de Leij, te doen doorkruisen. Het kan goed zijn dat bij mij de tropenkolder in mijn kop kwam en dat ik dingen zag die er misschien niet waren. Een vorm van Fata Morgana dus?? Laten we het daar maar op houden want zo'n Fata Morgana is van tijdelijke aard en als ik die waanbeelden langdurig zou zien, kan het misschien toch ook wel een een vorm van ernstige dementie zijn. Geef mij dus voorlopig dan maar die Fata Morgana. Wat gebeurde er dan op die tropische tocht? Bij hole 1 ging alles nog goed en met 5 slagen was het karwei afgerond. Ook bij hole 2 een goede start en een score van 5 slagen. Maar ... af en toe dacht ik overal op de baan golfballen te zien liggen en als ik dan dichterbij kwam, waren ze er ineens niet meer. Oké, op naar hole 3. Een schitterende afslag waarbij de bal rolde tot op de hoek en de 2e slag kon ik zelfs vlak voor de green placeren. Alleen ... nu zag ik op die hole allemaal nijlganzen paraderen. Gelukkig waren het alleen maar nijlganzen en geen nijlpaarden. Ook die kon ik, toen ik dichterbij kwam, niet pakken. En bij zoveel ganzen op de baan verwacht je toch ook wel de bijbehorende uitwerpselen. Die waren ergelukkig ook niet. Was dat dan weer een Fata Morgana?? Aangekomen bij hole 4 (die par 3 over het water) sloeg de tropenkolder kennelijk keihard toe bij onze Eef. Snakkend naar water sloeg hij pardoes een tweetal ballen in de ter plaatse aanwezige en verfrissende oase. Dat gaf hem de gelegenheid om maar wat in dat koele water (vrij van blauwalg??) te gaan vissen en warempel wist hij een 4-tal ballen te vangen. Bij hole 5 staat een toiletgebouw en Eef meende dat te moeten bezoeken. Daar snap ik niets van want bij de heersende temperatuur had ik geen enkele behoefte aan urineren. Het vocht in mijn lichaam kwam zo ver niet. Voordat het de blaas bereikte was het al verdampt. Tot slot mijn laatste Fata Morgana. Dat was, zoals het hoort, bij de slothole. Daar zag ik plotseling een kameel uit de laatste bunker, vlak voor de green, verschijnen. Nu ging ik toch wel echt aan mijn geestesvermogens twijfelen. Daar moest ik het mijne van weten. Dus op naar de betreffende bunker en na enig focussen met mijn ogen bleken de twee kamelenbulten gelukkig de kalende hoofden van flightgenoten Eef en Robert te zijn. Ze hadden met hun laatste krachten hun bal toch nog uit die bunker weten te werken. Dan de damesflight. Hoe ze het flikten, weet ik niet. Ze waren achter ons gestart. Maar aangekomen bij het verfrissende terras bleken ze zich daar al te hebben geinstalleerd in het gezelschap van Arno en een koel drankje. Zouden ze toch een kortere weg door de woestijn gevonden hebben?
Donderdag moet het toch wel enkele graden onder de 30 zijn. Dan treffen we elkaar misschien weer bij onze eigen golfvereniging. En dat is dan geen Fata Morgana.