Het Vrolijke Team eindigt 2017 iets minder Vrolijk

Het begon vandaag zo mooi. Het zonnetje scheen en we waren met een flink aantal vrienden naar onze inmiddels welbekende en vertrouwde golfbaan getogen. Zo ook onze aspirantleden Willem en Bas. Er waaide vandaag wél een ijzig windje en de gevoelstemperatuur was onder nul. De afslagplaatsen werden ingenomen en op de par-3 baan deden dat Ineke, Arno en Bas. De rest vermaakte zich op de Blaak. Alles ging gezellig en gewoon totdat het doordringende geluid van de sirene van een ziekenauto de rust verstoorde. Eef kreeg een Whattsapp-je van Ineke. Dus toch maar even bellen. Blijkt die ziekenauto uitgerukt te zijn om onze Bas de nodige bijstand te verlenen. Commotie alom ... Het was ook eigenlijk allemaal teveel voor Bas. Hij moet zichzelf toch wat meer in acht nemen. Gelukkig bleek het mee te vallen en kon de ziekenauto, nadat Bas aan een grondige controle was onderworpen, leeg weer huiswaarts keren. Els taxi-de de toch wel aangeslagen Bas naar huis. Nu maar hopen dat alles goed blijft met onze Bas. En dat hij in het vervolg rekening zal houden met zijn lichaam dat helaas niet meer in nieuwstaat is.

Toch als uitsmijter van 2017 ook nog een luchtig stukje verhaal. In het vorige verslag memoreerde ik mijn vader al. Daar wil ik nu, posthuum, jullie aandacht voor vragen. Hij was een huisarts van het hele oude stempel. Zo eentje als je kunt tegenkomen in de streekromans van Anton Coolen. Denk bijvoorbeeld aan het boek "Dorp aan de rivier". Mijn vader had een hart voor zijn patienten. Zo ging hij huisbezoeken maken tot diep in de avond. Als er geen patient meer wakker was, kon hij met een gerust hart weer naar huis. Hij was in voor bijna alles. Had iemand kiespijn dan werd de daarvoor verantwoordelijke tand ter plekke verwijderd. Zijn bureau was één grote puinhoop waarin alleen hij de weg wist. Toen één van de dienstmeiden meende die puinhoop te moeten ordenen was dat reden tot ontslag op staande voet. Zover wij weten had hij 11 wettelijke kinderen en die werden opgevoed door een gouvernante. Na zijn dood heeft zich bij ons nog iemand gemeld die onwettig kind zou zijn. Dat zou misschien kunnen omdat mijn vader niet echt eenkennig was, maar wij hebben hem de deur gewezen. Die gouvernante, dat goede mens, hield het bij ons nooit lang vol want wij, kinderen, luisterden natuurlijk niet naar haar commando's. Soms leidde dat tot een pak slaag van die gouvernante. Ook die werd dan trouwens ontslagen omdat mijn vader zelf wel kon slaan als dat nodig was. Sportief was hij ook. Hij keek graag naar zijn sportende kinderen en was voorzitter van de Helmondse voetbalclub "Kolping". Bovendien was hij in Waalwijk beschermheer van het gilde. Ik denk dat hij best wel een goede golfspeler zou zijn geweest. Maar met 51 jaar was het; God hebbe zijn ziel.