Par 3 Forever?

Vandaag was alleen de par 3 baan beschikbaar voor ons alom gewaardeerde, bewonderde en gevreesde team. Een achttal van onze leden maakte er dankbaar gebruik van om weer eens met zijn allen die mooiste par 3 baan van Nederland te spelen. Helaas hadden een tweetal dames een goede reden om vandaag niet op de golfbaan maar thuis te zijn. Ze hebben in ieder geval weer de nodige gezelligheid en kamaraadschap moeten missen. Iets dat in deze Coronatijd toch een goed goed is. Er stond voor vandaag weinig tot geen regen op het menu van de weersgoden. Als compensatie hadden die goden op een stoffig hoekje ergens op wel erg stoffige zolder nog een blik vol met flinke windstoten gevonden. En dat blik werd speciaal voor ons opengetrokken. Met het gevolg dat de gevoelstemperatuur meteen een graad of vijf daalde, de baan met afgewaaide takken was bezaaid en wij, bij onze slagwisselingen, rekening moesten houden met de eerder genoemde wind. "Uit welke hoek waait de wind?" was dikwijls de vraag.
Ondanks dat alles werden er links en rechts de nodige parren geslagen en onze voorman Robert wist zelfs met een fraaie chip een birdie te scoren. En dat was goed te zien aan zijn lach die van oor tot oor liep. Ineke en Margriet liepen voorop en trokken een spoor over de baan. De achterop komende flights hoefden dat spoor alleen maar te volgen. Omdat de baan nat, soppig en modderig was, viel dat niet altijd mee. Tot slot valt nog te vermelden dat de afsluitende flight werd bemand door Arno en Eef. En daarbij viel de vraag; Is het nu Arno die Eef de weg wijst of is het Eef die Arno de weg wijst? Het antwoord blijft onduidelijk maar zeker is dat beide heren het goede spoor volgden en de weg wisten te vinden. Na het voltooien van hole 9 verlieten de golfbaan om weer huiswaarts te keren.
We hebben weer een keer mogen genieten van de par 3 baan. Maar wordt het daarmee ook "Par 3 Forever."? Ik denk dat een aantal van ons daar nog te jong van hart voor zijn.